دررفتگی‌های قدامی هیپ

این دررفتگی‌ها ۱۵-۱۰درصد دررفتگی‌های هیپ را تشکیل داده و بیشتر در اثر تصادفات اتومبیل و اصابت زانوی بیمار به داشبورد رخ می‌دهند. دراین حالت نیرو از ناحیه زانو به طور آگزیال ، توسط شفت فمور به هیپ منتقل می‌شود. جهت ایجاد شدن این دررفتگی اندام باید در ابداکشن باشد میزان فلکشن هیپ در موقع وقوع تصادف ، تعیین‌کننده فوقانی یا تحتانی بودن دررفتگی است (اگر میزان فلکشن هیپ زیادباشد دررفتگی قدامی تحتانی رخ می‌دهد و بالعکس ).

علائم بالینی: اندام تحتانی در اکسترنال روتیشن قرار داشته و هیپ یا در اکستنشن (دررفتگی نوع پوبیک) یا در فلکشن و ابداکشن (دررفتگی نوع ابتوراتور) قرار دارد، بخصوص در نوع پوبیک معاینه عروقی عصبی فمورال اندام به دلیل مجاورت سر فمور با این عناصر الزامی است.

درمان:درمان عبارت است از جااندازی دررفتگی و به طور اورژانس. چنانچه به روش بسته نتوان دررفتگی را جااندازی کرد، باید از عمل جراحی جهت جاانداختن دررفتگی استفاده کرد. تکنیک‌های زیادی برای جا انداختن این دررفتگی‌‌ها وجود دارد که از بین آنها می‌توان به تکنیک استیمسون، آلیس و بیگلو اشاره کرد.

عوارض: شامل دو دسته عوارض فوری و دیررس است.

* عوارض فوری عبارتند از: ۱- آسیب عصبی عروقی- در این دررفتگی احتمال آسیب عصب و شریان فمورال بخصوص در نوع دررفتگی فوقانی وجود دارد

  ارتباط نزدیک عروق فمورال با استخوان ران باعث افزایش احتمال آسیب آن‌ها  در حین دررفتگی قدامی مفصل ران می‌شود

۲- عدم توانایی درجااندازی بسته؛ گاهی به علت قرار گرفتن بافت نرم مابین سر فمور و استابولوم جااندازی به روش بسته غیر ممکن می‌شود که دراین صورت باید با عمل جراحی موانع جااندازی را بر طرف کرد.

* عوارض تأخیری عبارتند از:

۱-     آرتریت دژنراتیو: به علت وجود شکستگی‌های همراه در سر فمور یا استابولوم و یا به علت ایجاد شدن نکروز آواسکولر سر فمور

۲-     نکروزآواسکولر سرفمور: تأخیر در جااندازی ویا مبادرت های مکرر به جااندازی و ترومای وارده از عواملی هستند که شانس بروز آن را زیاد می کنند و احتمال وقوع آن تا دو سال پس از وقوع دررفتگی هم وجود دارد.

۳-     عود دررفتگی: علت معمولاً بی‌حرکتی ناکافی مفصل بعد از جااندازی دررفتگی است،‌این امر باعث آن است که کپسول و نسوج نرم ترمیم پیدا نکنند و در نتیجه نقطه ضعفی جهت ایجاد دررفتگی مجدد ایجادمی‌شود.